Zaaltekst bij de tentoonstelling van Nicole Bianchet "Barbalien Nights", deWillem3, Vlissingen 2010
De grote landschappen van Nicole Bianchet (1975, Los Angeles) nodigen uit er in te stappen, je onder te laten dompelen in een fantastische wereld, sereen en spannend tegelijkertijd. Maar de toegang wordt versperd, takken belemmeren de weg, het moerasachtige landschap is ongeschikt om te betreden. De eerst zo lieflijke takken blijken uit het oppervlak gesneden. Er wordt een spel gespeeld van aantrekken en afstoten, een plek gecreëerd die zowel uitnodigend als ongastvrij is, een gemaakt en tegelijkertijd wild landschap. De takken als littekens in het oppervlak, sommige vers en andere geheeld, duiden een landschap dat een geschiedenis heeft. Maar een geschiedenis die door de toeschouwer zelf in te vullen is.
Deze landschappen lijken het ideale decor te zijn voor ontmoetingen met de figuren uit haar portretten reeks. Deze portretten dragen kenmerken die wij vaak als mooi ervaren bij mensen en schilderijen: grote ogen, volle lippen en in aantrekkelijke, vrolijke kleuren geschilderd, afstotend door hun bij nader inzien niet geheel menselijke trekken en het verval wat door alle verf heen nog zichtbaar is. Geschilderd op stukken (afgescheurd) karton, afval eigenlijk, die door beschildering weer opgebouwd worden, met behulp van aantrekkelijke kleuren verf mooi gemaakt zijn. In plaats van kerven krast zij hier tekst in het beeld.
Portretten van koppen refererend aan haar geboortestad Los Angeles, de maakbaarheid van schoonheid en eeuwige jeugd en de vervreemdende gezichten die dat oplevert, zogenaamde kinderen van Barbie met Alien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten