Zaaltekst bij de tentoonstelling "Like a fake eyelash I lie" in deWillem3, Vlissingen 2010
Melanie Bosboom (Zutphen, 1971) begon haar carrière met het maken van ruimtelijke sculpturen. Met haar sculpturen refereert ze aan het menselijk lichaam om thema’s als zichtbaar zijn en (willen) verdwijnen, aanwezig zijn en terugtrekken te onderzoeken. Een sculptuur kon in de expositieruimte staan zonder de identiteit van de figuur prijs te geven, een figuur die zich als het ware terug trok uit de maatschappij.
Omdat voor Bosboom het proces waardoor een idee en een beeld ontstaan belangrijk is, maakte ze de overstap naar fotografie. Spelenderwijs gaat ze aan de slag met de attributen in haar atelier, waardoor langzamerhand de stukjes op hun plaats vallen en het beeld de zeggingskracht krijgt waar ze naar op zoek is. Daarom is zij ook haar eigen model, een ander zou zij niet uit kunnen leggen hoe te poseren, het is een organisch proces. Het gaat dan ook niet om haar als persoon, maar ze gebruikt zichzelf als een attribuut om het beeld te creëren.
Ook in haar fotografie blijft ze tegenstellingen en ambiguïteit onderzoeken. Tegenstellingen fascineren haar, niet vanwege de extremen, maar juist de combinatie daarvan. Wat maakt iets mannelijk of vrouwelijk, hoe kan een beeld provocerend en uitdagend zijn en tegelijkertijd kwetsbaar en fragiel.
Een goed voorbeeld is haar foto Untitled 2008. Hier zit zij op een witte tuinstoel in witte kleding en een witte omgeving, verscholen achter een grote zonnebril en een baard. In plaats van dat ze oplost in de omgeving en verscholen blijft achter de bril is ze juist heel aanwezig door de priemende blik waarmee ze door de zonnebril heen de toeschouwer aankijkt. Meer verwarring ontstaat wanneer de typisch mannelijke houding gecombineerd wordt met vrouwelijk detail; een baard en kettingen van glitters.
Naast haar werken met zichzelf in de hoofdrol heeft Bosboom ook een aantal werken waar de menselijke figuur helemaal uit verdwenen is. Landschappen en stillevens, opgebouwd uit de objecten uit haar omgeving, die soortgelijke associaties oproepen als de foto’s met de menselijke figuur. Verwarring ook hier: is dit een foto van een sculptuur of installatie of is het een momentopname, objecten die even samen waren om dan in nieuwe samenstellingen met andere objecten nieuwe relaties aan te gaan.
Dit spel van aantrekken en afstoten, onthullen en verbergen, mannelijke en vrouwelijke kwaliteiten, serieus en humor maakt dat de toeschouwer wordt geprikkeld om een actieve rol in te nemen en zelf nieuwe lagen in het werk te ontdekken. Zo zet het ontdekkingsproces zich voort en is het nooit af.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten