Tekst voor de catalogus bij de tentoonstelling van Marliz Frencken "Woman, woman, woman", deWillem3, Vlissingen 2011
Nationaal en internationaal is Marliz Frencken het afgelopen decennium vooral bekend om haar vrouwenbeelden. Nu, op het hoogtepunt van de populariteit van haar sculptuur, verrast ze met deze serie schilderijen onder de titel Woman, woman, woman.
Wie bekend is met het werk van Marliz Frencken zal van dit thema de wenkbrauwen niet optrekken, vrouwen hebben altijd de hoofdrol in haar werk. Desalniettemin zal ook voor de liefhebber deze serie schilderijen als onverwacht komen.
De verrassing zit niet direct in het medium, van huis uit is Marliz een schilder en is dat altijd gebleven. Noch het onderwerp is verrassend voor Marliz, ook in haar sculptuur zijn emotie en de vrouw de hoofdthema’s. De verrassing schuilt in de stijl, nog krachtiger en directer dan in haar beelden weet ze de essentie van emotie van een vrouw te verbeelden in het tweedimensionale vlak.
Waar haar sculptuur vaak verhalend is, zijn haar schilderijen van alle franje ontdaan en laten de kern zien, rauw, direct en echt. Uitgekleed, zonder zich te verschuilen of te excuseren laat zij emotie zien als een röntgenfoto. Leesbaar en aan de oppervlakte, maar geen moment te verwarren met oppervlakkigheid.
Het is geen ode aan de vrouw, geen viering van het vrouw zijn of vrouwelijke kwaliteiten, noch een etalage van eendimensionaal uitgelichte emoties. Ze probeert niets te verheerlijken of de toeschouwer te overtuigen van haar gelijk. Verschillende facetten worden tegelijkertijd getoond: schoonheid en het verlies daarvan, jaloezie, kracht, zelfverzekerdheid, spil van het web van haar leven of verstrikt in het net van keuzemogelijkheden en de gevolgen daarvan.
Niet dat Marliz Frencken pretendeert in dit werk dè vrouw te verbeelden en dè essentie van de vrouw, noch streeft ze ernaar het complete spectrum van emoties te laten zien. Ze verspilt geen tijd om zich te verplaatsen in een ander, dat zou ten koste gaan van de directheid. Geen behoefte meer aan verhalen, aan mooier maken dan het is. Niet hard, wel puur en eerlijk. Het vergt zelfvertrouwen, kracht, rijpheid en moed om zo dicht bij jezelf te blijven, om je zo bloot te stellen, leesbaar de emoties neer te zetten en dit aan de buitenwereld te tonen. Maar nergens proef je de twijfel of het gewaardeerd zal worden, of het begrepen gaat worden. Daar is de kunstenaar niet mee bezig geweest.
Dat kenmerkt de kracht van dit werk, het komt zo dicht bij de kern van de emotie dat iedereen zijn of haar individuele gevoelens daarin kan herkennen. Er bestaat geen archetype, geen standaard. Confronterend, want het is alsof iemand dwars door je heen heeft gekeken, jouw emotie bloot heeft gelegd. En juist toch is de herkenning ook een opluchting, je bent niet de enige. Als het doelbewuste idee was dat te bereiken, die confrontatie op te zoeken, zou dit punt niet bereikt kunnen worden, dan sta je als kunstenaar al te ver weg, een stap te ver verwijderd.
Woman, woman, woman kan je verzuchten, roepen, zingen!
